بینهایت فیلمهای ایرانی در سی و اندی ساله گذشته ساخته شده اما چه شده که فیلمهای ایرانی آرزو نمیسازنند یا درباره آرزوهای نسلی، نیستند!
سینمایی که بر اساس ذات آرزوسازش قرار است رویاها و آرزوهای نسلی را بسازد یا توسعه آنرا در برگردانی نمایشی روی پرده سینما نمایش دهد، در انجام رسالت خود موفق نیست.
سینمای امروز که فرهیختگی و اخلاقگراییاش منحصر میشود به نمایش چالشهای زن و شوهری، تجاوز، مهاجرت، سقط جنین و .... . در این هیاهوی پوچ شبه اخلاقگرایانه و جستجو برای یافتن نخ نسبیت اخلاق و وررفتن با واژهها و عبارتهای شبه ایدئولوژیستی و سرکوب شدن آرزوهای نسلی در کشاکش نمایشهای شبه روشنفکری؛ از سالها قبل میدانستیم که «چه کسی می ترسد از ویرجینا ولف؟!»؛ نمایش گرگها (WOLFS) و توسعه درندهخویی زن و شوهری را نامش سینما گذاشتهایم! پس رویا یا رویاهای ایرانی خود را (IRANIAN dreams) در کجای این پرده عریض باید تجربه کنیم؟ اصلا روی پرده عریض جایی برای عرض اندام رویاهایمان هست؟!
سینمای ایران نه رویا پرداز است و نه رویافهم؛ دو دستی هم چسبیده به یک رئالیست شبه فاخرِ کن و اسکار پسن سینما با علیرضا پورصباغ ...
ادامه مطلبما را در سایت سینما با علیرضا پورصباغ دنبال می کنید
برچسب : متولد 65,متولد 65 فیلم,مرد متولد 65, نویسنده : alirezapoorsabagho بازدید : 156 تاريخ : سه شنبه 30 آذر 1395 ساعت: 22:44